Shamir

Interview

null
Shamir Bailey was nog maar een tiener toen in 2014 zijn EP - Northtown - uitkwam en warm ontvangen werd. Nu, bijna een jaar later, brengt XL Recordings zijn disco- en housegeïnspireerde debuutplaat uit. We spraken met de soulzanger uit Las Vegas over het afgelopen jaar en het verhaal achter Ratchet.

Hé Shamir, hoe gaat het?

Best goed. Mijn tour begint bijna, dus daar ben ik me op aan het voorbereiden.

Woon je nog steeds in Las Vegas?

Ik woon op dit moment overal! Ik kom nog regelmatig in Las Vegas, twee weken geleden was ik er voordat ik doorging naar Los Angeles voor tourrepetitie.

We willen graag meer weten over je muzikale achtergrond. Wat is je allereerste muzikale herinnering?

Dat is waarschijnlijk mijn tante, die tekstschrijver is. Ze speelt geen instrumenten, zingt ook niet, maar ze houdt heel erg van schrijven. Ze had vaak muzikanten, producers en zangers over de vloer, die met haar muziek maakte aan de hand van haar teksten. Van country tot R&B en pop, ze liet me daarmee zien hoe men muziek maakt.

Wat was het eerste album welke je zelf kocht?

Cat Power, denk ik? Juke Box, heet het volgens mij, het album met het nummer ‘Blue’.

Heb je ooit muzieklessen gevolgd?

Nee, ik ben volledig autodidact. Mijn moeder kocht een gitaar voor me, maar zij er wel bij: “ik betaal niet voor gitaarles”. (Lacht) Dus liedjesschrijven leerde ik ook gewoon vrij natuurlijk. Ik experimenteerde met akkoorden voordat ik ook maar wist hoe te spelen, en ik schreef vaak simpele liedjes voor mezelf. Daarna kwam ik in een band terecht, Anorexia, echt vlak voordat ik verder ging onder mijn eigen naam. Solo spelen was dus eigenlijk mijn tweede experiment, en dat is dit geworden!

Je nam je debuut-EP, Northtown, op met Nick Sylvester. Hoe kwam die samenwerking tot stand?

De EP is uitgebracht via Godmode, Nick’s label. Ik stuurde mijn demo zes, acht maanden voor de release van de EP, ik wilde gewoon een tape uitbrengen met wat nummers welke ik thuis had opgenomen. Ik wist op dat moment niet dat Nick een producer is, ik had geen idee dat hij uberhaupt geïnteresseerd was in het maken van muziek, dus dat was een grote verrassing.
De opnames voor Northtown namen twee weken in beslag, en was ook bedoeld als experiment om te kijken of Nick en ik goed konden samenwerken. Dat ging heel goed, we zitten op dezelfde golflengte, iets wat zeer zeldzaam is. Na de release van de EP nam XL [Recordings] contact op en daarmee viel alles op zijn plek.

Was je fan van XL voordat je bij ze tekende?

Oh ja, zeker. Kom op, heb je die artiestenportfolio gezien? Ze hebben zoveel goede artiesten. Ik ben gek op M.I.A, ze is geniaal. Ik hou ook van Peaches; een enorme inspiratie voor me. En ik vind Vampire Weekend ook fantastisch.

Hoeveel tijd zat er tussen de opnames van Northtown en Ratchet?

Niet zoveel. Een aantal nummers waren oudere demo’s, maar de rest heb ik geschreven tussen oktober en december 2014. Dus best snel gedaan.

Kun je uitleggen hoe jouw creatieve proces verloopt?

Dat verschilt nogal. Soms pak ik de gitaar erbij, soms de piano, ik pak er akkoorden bij en zing wat ik net geschreven heb. Soms stuurt Nick me een instrumentale demo, en dan schrijf ik teksten aan de hand daarvan.

Had je qua sound een bepaald doel voor ogen met Ratchet?

Niet echt. Qua esthetiek wilde ik wel graag de house-/discovibe behouden, maar daarbuiten heeft iedere track een eigen inspiratie, en het doel was vooral dit naar voren te laten komen op het album. Ik had een checklist met genres welke ik wilde verwerken op dit album, en nadat ik alles doorgestreept had dacht ik, “ok, het album klinkt voor mij als af”. Dus er zit wat R&B in, rap, pop, iets punk-achtigs, en de bonustrack is puur akoestische folk. Ik ben blij dat ik zoveel heb kunnen laten horen op dit album.

Werkte je vanuit een bepaald referentiekader?

Oh, ja. Sommige mensen vinden dit waarschijnlijk bizar, maar ik had de melodie van ‘Call It Off’ van Jewel in mijn hoofd. Ongetwijfeld een grappige gedachte, maar ik ben toch echt fan van Jewel.
Wat ik ook wel fijn vind aan dit album is dat het niet teveel leent van bepaalde invloeden. Voor ik aan het album begon wist ik niet bijzonder veel te vertellen over house of disco. En eerlijk gezegd wil ik ook liever niet teveel weten over deze genres, en ik wil er zelfs niet teveel naar luisteren, want dan klinkt mijn werk ook niet gekopieërd.

Qua tekst, waren er thema’s welke je beslist wilde aankaarten op Ratchet?

Ja, absoluut. Ik wilde proberen alle nummers begrijpelijk te maken, en over het leven laten gaan. Ik wilde graag schrijven over dingen waar men over het algemeen niet over praat. Neem bijvoorbeeld ‘Make A Scene’, dat gaat over de leeftijdsperiode in Amerika tussen 18 en 21, waar je volwassen bent, op jezelf kunt wonen, belasting kunt betalen, het leger in kunt gaan, je kunt kortom alles doen wat je ouders doen. Maar als het aankomt op drinken, naar bepaalde clubs of shows gaan, dan ben je wel degelijk beperkt. Dat is raar, en volgens mij is er niemand die daar muziek of films over maakt. We hebben geleerd die rare, onnodige beperkingen te accepteren, ookal is het belachelijk. En ‘Hot Mess’ gaat over het twijfelen aan jezelf, over de dood en het hiernamaals.

En waar gaat ‘Darker’ over?

Dat gaat in principe ook over de dood en het hiernamaals. Ik ben opgevoed met het idee dat je pas dood gaat als je alles hebt gedaan wat je moest doen, en dat alles een reden heeft. Dat is niet per definitie iets negatiefs. Dat is volgens mij ook het oudste nummer op het album, en hoor je die Scratch Acid sample in het begin? Zo maakte ik dat lied; ik nam een loop van een van mijn favoriete nummers en schreef er een tekst bij.

Kun je meer vertellen over de titel van het album?

Het is te vergelijken met Northtown, want het is een hommage aan mijn achtergrond en de mensen om mij heen. Mijn vrienden en ik noemen elkaar altijd ‘ratchet’. Dus als ik dat zeg, doe ik het brullend.

Wat voor levenslessen heeft het maken van dit album je opgeleverd?

Boven alles heb ik geleerd geduldig te zijn. Ik ben over het algemeen best geduldig, maar ik heb geleerd comprissen te sluiten. Ik heb altijd in mijn eentje muziek gemaakt. Zelf in de band Anorexia schreven we ieder ons eigen nummers en probeerde deze elkaar aan te leren, er was nooit sprake van een gezamenlijk proces. Dus de productie van dit album was de eerste gelegenheid om iemand anders in creatieve zin los te laten op mijn muziek, zoals ik nooit eerder gedaan had. Qua muziek was dit 100% samenwerking.

Wat denk je dat dit album over jou zegt, als artiest?

Ik hoop dat het laat zien hoe veelzijdig ik ben. Ik wil niet dat men went aan een bepaalde stijl, want ik ben het type wat zichzelf altijd wil blijven uitdagen en altijd iets anders wil doen. Ik raak verveeld als ik hetzelfde doe, of dit muziek betreft of iets anders, ik hou van afwisseling.

Wat staat er op de planning voor de rest van 2015?

Meer live spelen. Ik heb nog maar een handjevol shows gedaan, en met een volledig album in mijn repertoire heb ik eindelijk iets om te spelen. (Lacht) Ik heb er zin in, want live spelen is het mooiste wat er is, en dat is tenslotte waarvoor ik voor dit beroep gekozen heb.

Heb je bepaalde doelen waar je naartoe werkt?

Ik wil gewoon graag veel muziek uitbrengen, en het soort artiest zijn waarvan je weet dat er altijd iets nieuws aankomt. Ik wil niet drie, vier jaar wachten tussen mijn albums, dat is niet mijn stijl. Dus ik werk nu al aan een tweede album, zo probeer ik vooruit te lopen op de horde.

Tot slot, wat waren je hoogtepunten tot nu toe?

Mijn hele solocarrière is een hoogtepunt, ik zag het helemaal niet aankomen. Daarnaast was mijn eerste Europese tour een hoogtepunt, zo bizar om te zien dat men daar zo blij wordt van mijn muziek - echt te gek.

Mei 2015