Chef’Special

Interview

null
Chef'Special wisten al vanaf het begin als band fans aan te trekken met hun energieke en dynamische live-optredens. De muziekstijl van deze band varieërt sterk: hiphop, reggae, funk en pop. Het maakt het er voor de vijf mannen alleen maar leuker op; hun plezier in muziek delen ze met elkaar en met hun publiek. Hun debuutplaat 'One For The Mrs' (tevens de naam van het busje waarmee ze door Europa toerden) kwam uit in 2011 en staat sindsdien stevig verankerd in de hitlijsten. We hadden het genoegen te mogen spreken met Joshua en bespraken met hem het ontstaan van de band, hun muzikale invloeden en hun te gekke optredens.

Vertel eens hoe Chef’Special is ontstaan?

We begonnen ongeveer vier jaar geleden. Ik ontmoette Wouter, onze drummer, op de rockacademie. We hadden het daar niet erg naar ons zin, dus besloten we te stoppen en een band te beginnen. Een goede vriend van Wouter bleek keyboardspeler te zijn, en zat bij bassist Guido en gitarist Jan op conservatorium. Op een zondagmiddag kwamen we allemaal bij elkaar.

Het klikte direct toen we voor het eerst samen speelden. Maar we kenden elkaar nog niet zo goed, dus besloten we een busje te kopen (genaamd ‘The Mrs’) en langs de kust van Spanje en Frankrijk te reizen. We traden hier en daar op, en hadden er zoveel lol in dat we toen besloten er 400% voor te gaan.

Klikt als een prima roadtrip!

Het was een mooie tijd. Niemand kende ons, dus we konden doen wat we wilden! We kwamen langs allerlei surfcampings waar ze wel zin in een feestje hadden, dus we speelden voor ze in ruil voor eten en een slaapplek. Op die campings waren veel Nederlandse toeristen te vinden. Bij thuiskomst hadden we een grote groep fans binnen de surfwereld.

Het is een hechte gemeenschap waarbinnen veel georganiseerd wordt, surffeesten in Nederland en dergelijke. Opeens hadden we overal in Nederland optredens geboekt. Omdat we een echte live band zijn, was dat een goed begin. We bleken dus veel meer aan die ene roadtrip te hebben gehad dat we in eerste instantie dachten

Jullie worden vaak vergeleken met bands als Red Hot Chilli Peppers, The Streets en The Roots. Wie is jullie grootste inspiratie?

Wat ons uniek maakt is dat er niet een of twee bandleden zijn die teksten schrijven, en de rest alleen speelt. We hebben vijf bandleden en we vinden het heel belangrijk dat alle vijf ruimte krijgen om hun creativiteit in te zetten. Het gevolg daarvan is dat je veel verschillende invloeden hebt binnen de band. Onder andere hip-hop, maar ook reggae en rock. Ik ben het wel eens met RHCP, en ook The Roots, The Streets. Je hoort ook veel invloeden van Lauryn Hill en Chet Baker. En we zijn ook fans van Tom Waits en Bob Marley.

Hoe zou je jullie geluid willen omschrijven?

We willen onze energie overbrengen in onze muziek - wat voor soort muziek dit ook mag zijn – en hopen dit in tienvoud of miljoenvoud terug te krijgen, afhankelijk van de hoeveelheid mensen die naar onze muziek luisteren. Het is een live-ervaring. Hip-hop is echt een grote invloed, maar ook popmuziek: we schrijven graag muziek waarbij men kan zingen en voelen, of het nu luid en groovy is of iets rustiger en intiem. Je zou deze vraag eigenlijk moeten stellen aan de mensen die naar onze shows komen en naar ons album luisteren.

Gefeliciteerd met ‘One For The Mrs’! Had je verwacht dat het zo’n groot succes zou zijn?

We hebben alles ingezet voor dit album, en staan er volledig achter, want we wilden echt zover gaan als mogelijk. Ik had niet verwacht dat dit eerste album het zo goed zou doen, maar ben er nog steeds van overtuigd dat we uiteindelijk heel ver gaan komen. We gaan nog veel meer doen, want dit is alles wat we hebben en we staan er allemaal 100% achter. En daar ben ik heel dankbaar voor.

We zijn bezig met een nieuw album op het moment, en we pakken het deze keer heel anders aan dan bij het eerste album. Onze doelen zijn nu ook veel specifieker.

Kun je meer vertellen over de invloeden op dit album?

Het gaat over dingen waar mannen slecht in zijn. We hebben onze behoeftes, maar hebben vrouwen nodig om ons in toom te houden, en ervoor te zorgen dat we niet als een stel apen in het rond springen. Het gaat over ambitie en innerlijke kracht, en ook een beetje over de muziekindustrie. Het gaat over liefde en onzekerheid, en over het niet begrijpen van vrouwen. Het gaat over de nacht, want 80% van het album is ontstaan in nachtelijke uurtjes. Het gaat over vrijheid, en er volledig voor gaan, en hopen dat daar wat tegenover staat. Het is zeker geen conceptalbum, het album weerspiegelt wie wij zijn.

Wat is je favoriete nummer op het album?

Ik speel "Stick Around" met veel plezier live, omdat we het heel klein kunnen spelen, of het laten uitlopen tot iets groots en explosiefs waar ons publiek op kan dansen. Ik kan mezelf soms volledig kwijtraken als we het live spelen. Iets wat je bij ieder nummer nodig hebt, eigenlijk.

Jullie zijn net terug van Festival Mundial 2012, hoe was dat?

Het was tof! Precies zoals festivals horen te zijn, met gras, zon en een internationaal publiek. Dat zie ik graag in een publiek. Ik heb mensen soms heel verschillend zien reageren op onze muziek, maar vrijwel iedereen was aan het dansen en zingen en al die liefde aan het verspreiden die we graag aan het publiek overbrengen als we op het podium staan.

Heb je tijd gehad om andere bands te zien optreden? Iets wat je in het bijzonder is bijgebleven?

Ja, Crystal Fighters vond ik erg goed, een coole live-ervaring. Will And The People waren leuk. We hadden helaas weinig tijd, veel interviews gedaan en daarna gelijk weer op pad. Ik ben niet gebleven voor Pitbull… (Lacht)

Je hebt op allerlei locaties gespeeld: festivals, stranden, woonkamers. Wat is je beste optreden tot nu toe en waarom?

De woonkamerconcerten waren te gek, maar ook een beetje eng. Je kunt je niet verschuilen achter de spotjes en je staat heel dicht bij je publiek. Maar dat directe oogcontact wat je hebt is ook wel weer speciaal, die interactie. Je kunt niet doen alsof, en alles is twee keer zo heftig, dat is juist gaaf.

Ons concert op Lowlands van vorig jaar was ook bijzonder. We hebben naar mijn idee die vibe en energie vanuit de woonkamers en stranden vertaald naar het podium. Dat is erg belangrijk: je moet echt iets delen met je publiek. Guido doet geeft regelmatig een lekkere solo weg, en dan neem ik de tijd om het publiek te observeren, en probeer oogcontact te zoeken. Daar gaat je hart wel sneller van kloppen. Het is nogal wat als je probeert te voelen wat zij voelen, en ik wil me zoveel mogelijk richten op dat ene moment. In een woonkamer is dat makkelijk, maar ik probeer dat op een podium ook te doen

Je hebt ‘Beste Videoclip’ gewonnen tijdens het Nederlands Online Film Festival voor "Too Far Gone". Hoe belangrijk is het visuele aspect voor jullie?

Voor ons is alles waar wij voor staan, en wat we naar buiten tonen, van belang. Wouter maakt videoclips en heeft de clip voor "Too Far Gone" geregisseerd. We zijn soms zo verbaasd over de rare manieren waarop Nederlandse politici aandacht proberen te trekken tijdens campagnes, dat we dit als een gelegenheid zagen daar de draak mee te steken.

Wat is jullie absolute hoogtepunt tot nu toe, en wat is jullie ultieme droom?

We kijken meer naar het hele plaatje. We begonnen met een zeker plan, maar je weer natuurlijk nooit hoe die uitpakt, en of het überhaupt wel gaat werken.

Ons hoogtepunt is denk ik het feit dat we samen nog steeds lol hebben. We worden ouder en wijzer, we leren elkaar steeds beter kennen als vrienden en als muzikanten. Dat is volgens mij het belangrijkst. Hoe mooi het op afstand ook lijkt, voor een band kan het leven saai en geroutineerd worden op den duur. Dus je moet genieten van ieder moment en er het beste van maken.

We willen voorbij iedere grens gaan, en hopelijk is er geen enkele, want we willen de wereld veroveren! (Lacht) We willen graag naar Amerika, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Italië, Duitsland. Het zal niet makkelijk zijn, en we krijgen ongetwijfeld met tegenslagen te maken. Maar we komen er wel, als we er maar plezier in hebben.

En als laatste, zou je drie albums willen noemen die volgens jou in iedere platenkast zouden moeten staan?

The Miseducation of Lauryn Hill van Lauryn Hill, Babylon By Bus van Bob Marley, en Chet Baker Sings van Chet Baker, om lekker bij in slaap te dommelen. Als je niet kunt slapen zet je "My Funny Valentine" op, en je zult zien dat alles goedkomt.