Wolf Alice
Interview
Hé Ellie, hoe gaat het? Jullie hebben net een Amerikaanse tour achter de rug, toch?
Ja, we zijn net een paar weken terug van een tour van een maand. Het was een prima tour, ieder optreden was te gek, fijn publiek. Het was denk ik onze langste tour tot nu toe, dus het was af en toe moeilijk, maar zeker een toffe ervaring.
Wat was het hoogtepunt?
Ik denk ons optreden in Los Angeles, in The Roxy. We keken er erg naar uit omdat het een legendarisch podium is en we er zoveel over gehoord hadden. En ook omdat de show al vroeg was uitverkocht. Soms zorgt dat ervoor dat de show zelf wat tegenvalt, omdat je het zo opgeklopt hebt, maar het was in werkelijkheid nog beter dan we hadden verwacht. Het publiek zat er helemaal in, en wij daarom ook.
De laatste keer dat we elkaar spraken was op SXSW in 2014, toen zei je dat je niet verstrikt wilde raken in de hype. Hoe is jullie dat vergaan?
Geen idee, we hebben eigenlijk niets om het mee te kunnen vergelijken. Ik heb nog nooit zoiets als dit gedaan, en ik ken ook niemand die ermee bekend is. Ik denk dat we werken zoals we altijd al deden, we experimenteren en we doen wat we willen, en dat moet ons wel geholpen hebben om drama’s te omzeilen. Het is ook te danken aan onze fans, ze haakten niet af, ondanks het feit dat we iets langer deden over ons debuutalbum dan andere bands. Men blijft naar onze optredens komen, en men blijft enthousiast over ons werk, dus dankzij de fans kunnen we blijven doen wat we doen en ons enthousiasme behouden.
Wat is je gevoel bij de release van jullie debuutplaat?
Ik vind het vreselijk leuk. Het voelt als een stap vooruit, naar een nieuw avontuur. Zodra dit album uit is, zal het onze status als band verstevigen.
Wanneer en waar waren de opnames voor My Love Is Cool?
Het is opgenomen in Livingston Studios in Wood Green, Noord-Londen, ongeveer 30 dagen voor kerst 2014.
Het album is geproduceerd door Mike Crossey. Hoe kwamen jullie op het idee om met hem te werken, en hoe verliep de samenwerking?
Iemand gaf ons de tip. Er kwam slechts één andere producer voor hem, dus we hadden weinig vergelijkingsmateriaal. Hij is iemand die weet wat hij wil, maar wij zitten ook zo in elkaar. We hadden dikke mazzel met hem, nadat we hem duidelijk hadden gemaakt wat we voor ogen hadden, zaten we op gelijke lijn. We doken de studio in met een vrij helder plan voor iedere track. Hij had al zoveel ervaring met andere gitaarbands, daardoor had hij de kennis en ervaring die er bij ons nog ontbrak.
Hadden jullie één bepaald idee voor de sound van alle liedjes, of werkte je van lied naar lied?
Ja, we pakten iedere track een voor een aan. We wilden het heel bewust niet te rommelig laten klinken; er moest een soort DNA door het hele album lopen om een samenhangend geheel te vormen. We waren ons bewust hiervan tijdens de opnames maar dachten er vervolgens niet ook weer niet teveel over na. Ieder liedje moest ook iets eigens hebben, we wilden niet 12 versies van hetzelfde lied schrijven.
We probeerden de energie en charme van een live track te vangen, maar dan met uitgebreidere instrumentatie. Als we live spelen draait alles om de energie en de lol, we gaan behoorlijk uit ons dak. Maar in het album zit meer diepgang. We wilden niet het hele album even wild en gek maken als onze live-optredens, niet ieder lied op het album is daar geschikt voor.
Kun je uitleggen hoe jullie samenwerken?
Ieder lied heeft zijn eigen identitie en geschiedenis. We werken niet altijd maar op dezelfde manier, al weet ik niet hoe de toekomst eruit ziet, wie weet hoe we over een paar jaar te werk gaan. Op dit moment pakken we een vrijwel afgewerkte demo die een van ons heeft gemaakt, duiken de studio in en helpen elkaar met de productie. Soms heeft iemand van een ons een riff bedacht, en iemand anders schrijft daar een melodie bij, en de andere twee schrijven hun eigen deel erbij. En andere keren ontstaat een lied tijdens een jamsessie in de oefenruimte.
Als we het album beluisteren klinkt ‘Giant Peach’ alsof het ontstaan is vanuit een riff.
Ja. Met ‘Giant Peach’ begonnen we met het intro, wat van een oud nummer kwam waarmee we niet echt verder kwamen. Joff [Oddie] jamde zijn gitaarstuk erom heen. Dat is eigenlijk een van de weinige nummers waarbij de tekst en melodie als laatste werden toegevoegd.
Tijdens eerdere interviews heb je aangegeven dat ‘The Virgin Suicides’ van grote invloed is geweest op jullie songteksten. Hadden jullie andere inspiraties?
Het grootste gedeelte van dit album is vrij persoonlijk, het gaat voornamelijk over opgroeien, maar er waren zeker een aantal invloeden van buitenaf. Ik las laatst de autobiografie van Edie Sedgwick, waarin alles werd besproken, van haar voorouders tot haar dood, en dat was een inspiratie voor het lied ‘Silk’. Ze had zoiets speciaals, iets theatraals, het was interessant om te proberen vanuit haar ogen te kijken. Haar leven was poetisch op zich - en zo tragisch - het was vrij eenvoudig dat om te zetten tot muziek en poëzie.
Sommige tracks zijn overdreven voorstellingen van dagelijkse dingen. Neem bijvoorbeeld ‘You’re A Germ’, een enorm over-the-top lied over iets wat me is overkomen toen ik 16 was, gigantisch over-the-top, bijna een parodie.
We zijn heel nieuwsgierig naar de inspiratie achter de laatste track op het album, ‘The Wonderwhy’, wat begint met “What happens when we die?” Kun je hier meer over vertellen?
Ja, dat is een vrij oud lied, zo’n ‘stream of consciousness’. Ik kan alleen voor mijzelf spreken, maar tegen het einde van mijn tienerjaren was ik erg bangig, ik dacht overal veel teveel over na. Ik had zoveel vragen waar geen antwoorden op zijn. Ik weet niet, ik had waarschijnlijk op een avond zo’n idiote existentiële crisis en schreef er een lied over. (Lacht)
Heb je op het moment een favoriete track?
Ik vind ‘You’re A Germ’ cool omdat het te gek is om live te spelen, en ik hou wel van korte, punk-achtige liedjes. Maar aan de andere kant ben ik ook dol op iets als ‘Turn To Dust’, omdat het een lekker lied is om te zingen.
Wat heb je geleerd van het opnameproces?
Ik heb het gevoel dat ik nog steeds aan het leren ben, want het zit zo vers in het geheugen. We hebben zijn altijd al van mening geweest dat live-optredens en opnames twee totaal verschillende dingen zijn. Ook al vind ik dat je een album op het podium niet exact moet naspelen, als je op het podium graag rondrent, headbangt en mosht, moet je misschien een album maken dat net zo punky is. Voor mijn gevoel is dit album emotioneel en filmisch, en de reden dat ik ‘You’re A Germ’ leuk vind is omdat ik op het podium het beest wil uithangen. Ik ben nog niet toe aan een barkruk en ballads. (Lacht)
Glastonbury komt eraan. Hoe denk je dat dit gaat verlopen, ten opzichte van vorig jaar?
We hebben er deze keer veel meer zin in. Vorig jaar was dat ons eerste festival van het jaar, en we hadden nog helemaal niet zoveel grote festivals aangedaan. Dus Glastonbury als introductie naar het grotere werk was best eng! We hadden het prima naar onze zin hoor, maar ik denk dat we er meer lol in hadden gehad als we niet zo nerveus waren geweest. Deze keer spelen we hoe dan ook met meer zelfvertrouwen.
Wat staat nog meer op stapel, na het festivalseizoen?
We doen een UK tour in september, en tegen de herfst zitten we waarschijnlijk in Amerika, en nog een paar Europese concerten in november. Geen idee wat er daarna gebeurt!
Als je terugkijkt op jullie carrière tot nu toe, zijn jullie als groep gegroeid, denk je?
We brachten ooit nummers uit na een eerste opname, nu zorgen we ervoor dat een lied wat dieper uitgewerkt is voordat we het de wereld in sturen. We zijn als muzikanten best gegroeid. Toen we begonnen had Joel [Amey] nauwelijks een drumkit aangeraakt, Theo [Ellis] kon eigenlijk helemaal geen basgitaar spelen, en ik kon niet eens gitaarspelen met een plectrum, dat zegt wel heel veel over hoe slecht we waren. Ik denk dat onze schrijfkunsten zijn verbeterd puur vanwege het feit dat we onze instrumenten nu beter bespelen.
En we hebben ondertussen veel tijd met elkaar doorgebracht, dus we weten hoe we samen kunnen werken en wanneer we elkaar ruimte moeten geven. En ook wanneer we elkaar een schop moeten geven. We hebben momenteel de gewoonte om, als iemand van ons aan het praten is, degene een klap te geven. (Lacht)
Over één jaar, waar zie je jezelf graag, muzikaal gezien?
Weet je wat, ik zou graag ons tweede album af hebben, en onszelf voorbereiden op de grotere festivalpodia, of in ieder geval op een groter publiek. En ik hoop ook dat we op festivals in andere landen kunnen gaan spelen.
Laatste vraag: wat voor advies zou je geven aan beginnende bands?
Ik zou willen adviseren om iedere gelegenheid aan te grijpen. Niks is oncool als je net begint, het is pas oncool om kansen bewust aan je voorbij te laten gaan. Gewoon hard werken en veel lol hebben.
Juni 2015