First Aid Kit

Interview

null
Ze tekenden bij Columbia Records, en ondertussen hebben de Zweedse zussen Klara en Johanna Söderberg een tweede plaat aan hun collectie toegevoegd, de opvolger van The Lion’s Roar uit 2012. We belden met Klara om meer te weten te komen over Stay Gold en hun ervaringen als vrouwen in de muziekindustrie.

Op Stay Gold zijn meer weelderige, orkestrale arrangementen te horen ten opzichte van The Lion’s Roar. Wat deed jullie besluiten jullie sound te verrijken?

Deels omdat we iets nieuws wilden proberen, maar ook omdat nummers als Stay Gold en Waitress Song naar ons idee een rijker, dramatischer geluid verdienden. Uiteindelijk kregen alle nummers op het album een strijkersarrangement, want het klonk geweldig, we konden eigenlijk niet meer terug!
Ik denk dat we ook behoorlijk geïnspireerd zijn waren Townes Van Zandt’s album Our Mother The Mountain, en hoe belangrijk de strijkers zijn op dat album. Ook het werk van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra werkte inspirerend vanwege hun gebruik van strijkwerk.

Dit is de tweede keer dat jullie met Mike Mogis samenwerken. Jullie hadden niet de neiging met iemand anders te werken?

Om heel eerlijk te zijn hebben we daar niet eens over gesproken. Al tijdens The Lion's Roar hadden we het idee om nog een album met Mike te maken. Voor ons gevoel waren we nog niet klaar; er lag meer werk in het verschiet. Werken met anderen zou natuurlijk ook geweldig zijn, maar we werken nu eenmaal graag met Mike.

Wat trekt jullie aan in zijn werkwijze?

We beginnen altijd bij de songteksten – wat willen we zeggen en wat voor emoties willen we overbrengen met de muziek – en hij zorgt er vervolgens voor dat alles op zijn plek valt. Ik heb het idee dat Mike hoort wat anderen niet horen, kleine details die, als je ze wegneemt, alles kunnen veranderen. Hij maakt de liedjes tot wat ze zijn.

Wat wilden jullie zeggen op dit album? We merkten dat er een rode draad door het album loopt: het gaat veel over wegen en reizen. Beïnvloed door het toeren?

De 'weg' hoeft niet een letterlijke weg te zijn; het klinkt wat cliché, maar het kan bestaan als metafoor voor het ontcijferen van de wereld en ons bestaan in de wereld. We wilden niet een album maken over toeren, maar het feit dat we vijf jaar lang de wereld over gereisd hebben heeft uiteraard invloed gehad op ons schrijfwerk.
Het is vrij isolerend, een jaar lang reizen en weg te zijn van huis. Het toeren gaat gepaard met een strak schema, elke minuut telt. Eenmaal thuis kom je weer tot jezelf, en kost het tijd om te acclimatiseren en te bedenken wat te doen met je dag. Best een raar gevoel.

Is Stay Gold naar jouw mening een persoonlijker album dan de voorgaande albums?

Ja, ik denk van wel, simpelweg omdat we ouder zijn geworden, en dus meer te vertellen hebben. Voor het eerst is niets op dit album gebaseerd op verhalen. Maar ik moet wel zeggen dat ik al onze liedjes persoonlijk vind, ook als we schrijven vanuit het perspectief van een vrouw van middelbare leeftijd. Het gaat altijd over onze angsten, hoe we daarmee omgaan en hoe we naar de toekomst kijken.

De albumtitel is geïnspireerd door een gedicht van Robert Frost ‘Nothing Gold Can Stay’. Hoe ontdekte je dit gedicht?

Ik kwam het gedicht tegen nadat ik al het eerste couplet voor Stay Gold geschreven had, en een idee had voor het refrein. Terwijl ik probeerde iets te schrijven, bladerde ik nogal willekeurig door een boek met gedichten, en toen viel mijn oog op dat gedicht van Robert Frost. Ik dacht direct: “dit wilde ik zeggen!”

Jullie succes en muzikale identiteit staat volledig op zichzelf, wat een zeldzaamheid is dezer dagen. Is het belangrijk voor jullie om een rolmodel te zijn voor anderen muzikanten?

Als we muziek maken kunnen we niet aan anderen denken. Maar ik ben me ervan bewust dat de muziekwereld keihard is voor jonge vrouwen, men staat heel snel klaar met een oordeel. Het duurt lang voordat je als vrouw wordt gezien als een gelijke. Het is voor ons veel lastiger geweest onszelf te bewijzen, ten opzichte van onze mannelijke collega's, en te zeggen “Hé, ik ben het luisteren waard!”
Anderen inspireren is geweldig, maar in het bijzonder inspireren we graag andere vrouwen, want we zijn ons erg bewust van het bestaan van seksisme. Als we duidelijk laten merken dat we onze eigen regels stellen, dan kunnen andere vrouwen dit hopelijk ook.

Als je een tip kunt geven aan een nieuwe muzikant, wat zou dit zijn?

Gewoon ervoor gaan. Als je iets creeërt maakt het niet uit of het goed of slecht is; je kunt er niet over nadenken, je moet gewoon schrijven. Anderen zullen altijd een mening hebben over je werk, maar als jij iets doet waar je je goed bij voelt dan kan niemand je raken. Er is genoeg ruimte voor meer schrijvers, we kunnen het alleen maar aanraden. Het is een manier om je van de wereld af te sluiten. Om vervolgens die liedjes voor een publiek te spelen en te merken dat ze ook betekenis hebben voor anderen.. dat is te gek.

Heb je een einddoel voor ogen?

Eerlijk gezegd niet. Een ultiem doel hebben als je muziek maakt is weinig interessant. Natuurlijk is zoiets als het spelen in de Royal Albert Hall fantastisch, maar dat was nooit een doel, meer een soort bonus. Als je muziek maakt is het belangrijk om plezier te hebben, en muziek te maken om het muziek maken. Ik ben gewoon blij dat wij dat kunnen doen en het kunnen zien als ons beroep. Als je het zo bekijkt denk ik dat muziek maken voor de rest van ons leven ons ultieme doel is. Of dat gaat lukken weet ik niet, maar ik hoop het van harte, want het is ons lust en ons leven.