The Kyteman Orchestra

Interview

null
Door het samenbrengen van een brede groep muzikanten, operazangers een koor en uiteenlopende invloeden als hiphop en jazz is The Kyteman Orchestra een van de meer ongewone succesverhalen uit uit de nederlandse muziekgeschiedenis. We spraken met leider en dirigent Colin Benders om meer te weten te komen over zijn muzikale commune “Kytopia”.

Jullie traden onlangs op Pinkpop op. Hoe was dat?

Fantastisch! Het was een van onze eerste optredens op een groot festival met <a href="/artist/the-kyteman-orchestra/">The Kyteman Orchestra</a> dus was ik wat angstig wat betreft de reactie van zo’n groot publiek. Maar het concert verliep erg goed en iedereen had het erg naar zijn zijn. Er stonden in ieder geval nog mensen aan het eind, dus ik denk dat we het goed hebben gedaan. (Lacht)

Had je nog de kans om andere optredens te zien?

Ik ben naar <a href="/artist/mumford-and-sons">Mumford &amp; Sons</a> geweest en dat was best indrukwekkend. Ik houd erg van hun muziek, maar doordat ze live speelden was het extra intens. I had ook graag <a href="/artist/mastodon">Mastodon</a> zien spelen, maar tijdens hun optreden moesten we onze soundcheck doen...

Kun je ons iets meer vertellen over de geschiedenis van The Kyteman Orchestra?

Het begon allemaal in mijn kamer met alleen een computer en een microfoon. Ik woonde samen met twee two rappers, Reazun en Pax, en ik maakte hiphopbeats waaraan ik mijn eigen draai gaf. Ik nodigde veel Nederlandse rappers uit om teksten te schrijven en met mij een album te maken. Toen The Hermit Sessions af was, dacht ik bij mezelf: “Misschien moet ik dit live doen.” Maar ik wilde niet met een laptop op een podium gaan staan en op de spatiebalk drukken elke keer dat ik een nummer wilde spelen, dus begon ik een lijst te maken van alle instrumenten die ik voor de plaat had gebruikt. De lijst werd zo lang, dat ik dacht: “Oh wow, als ik dit echt live ga doen, dan wordt het een orkest.”

Het hele doel was om vijf of zes shows te doen, maar het eerste concert was direct al uitverkocht... Ik weet nog steeds niet hoe dat is gelopen, want voor dat eerste concert had ik nog niets gedaan. (Lacht) En na dat eerste optreden was er geen houden meer aan: de hele tournee was in no time uitverkocht, we speelden op veel festivals en de plaat kreeg de platinastatus... Het was een waanzinnig jaar!

Maar aan het einde van het jaar voelde het alof er geen uitdaging meer was en ik vind zelf dat muziek altijd een uitdaging moet blijven voor degenen die het spelen, anders kun je horen dat het routine wordt. Dus besloot ik het Hip Hop Orchestra project af te sluiten en nieuwe muziek te gaan schrijven, maar deze deze ook de andere muzikanten bij het creatieve proces te betrekken.

Komt The Kyteman Orchestra voort uit een samenwerking?

Dit album wel, ja. Natuurlijk zijn de basiselementen zoals de noten van het refrein en de hoofdmelodieën iets dat ik zelf schrijf, maar vanaf dat stadium heb ik alle muzikanten erbij betrokken. Ik wilde dat ze zich echt thuis zouden voelen in de muziek, dus zijn we een jaar bezig geweest om de muziek te vormen tot iets waar iedereen zich goed bij voelde.
In het begin had ik geen verwachtingen met betrekking tot het resultaat, dus werd het een plaat die ergens tussen klassieke muziek, hiphop, drum and bass, rock, punk en jazz in lag... Er zit zoveel in dat het onmogelijk te beschrijven is: het is The Kyteman Orchestra

Het album werd zeer goed ontvangen. Had je verwacht dat het zo’n succes zou worden?

Nee, niet echt. Ik weet dat er mensen zijn die enthousiast zijn over wat we doen en ons op de voet volgen, maar ik had verwacht dat het meer een “niche” project zou worden. Het is geen toegankelijke muziek, dus ik ging er niet vanuit dat het als pop ontvangen zou worden.
Verder wist ik dat de verwachtingen voor dit album er hoog waren. Het was onmogelijk om aan al deze verwachtingen te voldoen, dus besloten we het te doen zoals we zelf wilden en ons niet druk te maken. En toen we het album uitbrachten, ging het gelijk naar de top van de Nederlandse hitlijsten waar het al een tijdje flink hoog staat. Dat verraste me, omdat het niet de soort muziek is die je in de hitlijsten verwacht!(Lacht) Het is een gekke tijd!

Heb je een favoriete track op het album?

Eh, een van mijn favorieten is ‘While I Was Away’. Het heeft een erg lange aanloop en de spanning en de stemming worden opgebouwd van het begin tot het eind. Het duurde lang voordat we het huidige stadium bereikten en toen het nummer af was voelde dat als een echte overwinning. Wanneer ik er naar luister of het live speel, voelt het alsof door dat ene nummer het hele album duidelijk wordt.

Wie zou je als je belangrijkste muzikale invloeden noemen?

Vooral de artiesten waar ik zelf graag naar luister. Ik luister bijvoorbeeld al geruime tijd naar Radiohead en ik vind hun muziek erg indrukwekkend. Veel van mijn grote helden zoals Sun Ra komen uit de jazzmuziek. En verder het latere werk van Miles Davis: niet zozeer hem als trompetspeler, maar de muziek die hij maakte.
Er is vandaag de dag zoveel goede muziek te horen dat het moeilijk is om artiesten uit een specifiek genre te kiezen! Om dit moment heb ik veel respect voor de electronische muziek, glitchmuziek en dubstepstijlen, maar tegelijkertijd is klassieke muziek voor mij enorm belangrijk...

Je bent songwriter, muzikant, zanger, en natuurlijk dirigent . In welke rol heb je het meeste plezier?

Dat hangt van de fase af. Tijdens het creatieve proces geniet ik van de rol van componist/songwriter van de nummers, want het is een geweldig gevoel om een idee tot een track uit te zien groeien. Tijdens het spelen heb ik het meeste plezier in de rol van dirigent. Het geeft me ook veel vrijheid: zonder zelf te spelen, kan ik beïnvloeden hoe de muziek wordt gespeeld. Tegenwoordig kan ik voor een orkest gaan staan zonder muziek of enig idee over wat we gaan spelen en ik kan uit het niets een nummer opbouwen door akkoordenschema’s en ritmes uit te beelden.

Kun je ons iets meer vertellen over de concept achter Kytopia?

We zijn hier twee à drie jaar geleden aangekomen en het is als een soort kamp: een bouwterrein met een straat waar we allemaal samen wonen. Er zijn twee grote gebouwen met een stuk of 10 muziekstudio’s, verschillende creatieve plekken en zo’n 60 muzikanten en artiesten die daar elke dag werken. Het is een erg leuke omgeving!
Utrecht heeft altijd een sterke creatieve gemeenschap gehad en iedereen werkt graag samen, maar een van de grootste problemen voor ons muzikanten is dat we niet de ideale buren zijn. (Lacht) Dus moesten we een plek vinden waar mensen zoveel lawaai konden maken als ze wilden - een beetje als een soort speelplaats. Voor ons is het de perfecte plaats, een klein paradijsje.

Kijk je ernaar uit om met dit album te gaan toeren?

Oh ja, zeker. We hebben veel in Nederland gespeeld en ik weet dat we zo’n beetje elke soort muziek kunnen maken, dus in ben erg benieuwd hoe deze muziek het op andere soorten plaatsen doet. En het is voor ons een grote eer om met het hele orkest in de O2 Academy in Londen te spelen op 13 juni. Als alles goed gaat, doen we begin volgend njaar nog veel meer optredens in Duitsland, Engeland, Frankrijk en België.

Wat is tot nu toe het hoogrepunt van je muzikale carrière?

Das was het spelen in mijn eerste band, een hiphopgroep die Six Of Your Best Friends heette. Dat veranderde voor mij alles, vooral hoe ik tegen muziek aankeek. Het was de eerste keer dat ik met andere muziek dan klassieke muziek en jazz experimenteerde. We hadden geen regels of verwachtingen en maar gewoon veel lol... Vanaf dat moment heb ik van iedere stap genoten. Samen spelen met Sting is verder iets dat ik nooit zal vergeten. Er zijn veel mooie en dierbare momenten geweest.

En wat is je ultieme ambitie?

Als ik één persoon zou kunnen laten denken, “Ja, dit is precies wat ik met muziek wil doen!”, of zelfs als iemand denkt: “Nee, dit is afschuwelijk, ik ga het helemaal anders doen!”, dan betekent dat voor mij dat ik bij heb gedragen aan het voortbestaan van muziek.
Maar voor mij zou het de ultieme droom zijn om muziek wereldwijd te kunnen ondersteunen zonder beperkingen, praktische grenzen of complicaties. Door Kytopia-achtige plaatsen te creëren in meerdere landen en een wereldwijde gemeenschap van muzikanten en kunstenaars op te zetten. Ik wil gewoon het idee verkondigen dat muziek niet aan stijlen en genres gebonden moet zijn en dat het grote experimenteren kan beginnen

Tot slot: zou je ons drie platen kunnen aanbevelen die iedereen moet hebben?

Radiohead: Kid A – – dit is een heel belangrijke voor iedereen!

Bibio: Ambivalence Avenue

Maurice Ravel: Pavane pour une infante défunte.